Augustus 2015

Lieve Allen, 

Het is stil rond Roos Boum op de sociale media, af en toe krijg ik verontruste e-mails of alles wel goed is. 

Laat ik beginnen bij het begin. 

In 2000 emigreerden we naar Frankrijk om back to basics te gaan en zelfvoorzienend te gaan leven. Ik verheugde me op een leven zonder werkstress, een eenvoudig leven waarin ik veel van mijn tijd met dieren, planten, natuur, Franse cultuur en het Franse huisje zou gaan doorbrengen. Ik zou misschien gaan schilderen, beeldhouwen, gitaarspelen en mijn andere creatieve, door Nederlandse werkdruk onderdrukte, inspiraties laten opbloeien. Kortom ik zou gaan genieten van mijn leven en (dieren)gezinnetje. 

Zoals vaak in het leven, loopt het anders dan je denkt. Vrij vlug nadat we geëmigreerd waren, in 2003, ontdekte ik de waarheid over mijn jeugd. Vanaf dat moment kwam ik in een keten van gebeurtenissen terecht, allen schakels die een heel goed en mooi stuk van mijn levensketting vormen maar nooit mijn doel zijn geweest. Mijn autobiografie, Valse salie, over kindermishandeling door Münchhausen by proxy werd een bestseller en omdat het schrijven me goed beviel ben ik dat in al zijn vormen blijven doen. 

Wat ik echter nooit gewild heb en me niet gerealiseerd had, is de enorme stress die dit voor mij en ook wel mijn gezinnetje meebracht. Een boek schrijven stopt namelijk niet alleen bij het schrijven. Tenminste ... als je het uitgegeven wilt hebben. Was het schrijven eerst een uitlaatklep, daarna een hobby ... daarna werd het werk met een zevendaagse werkweek met werkuren van 8.00u tot ca 22.00u, met de bijbehorende werkstress, irritaties en teleurstellingen, hetgeen waarvoor we nu juist uit Nederland waren weggegaan. 

Natuurlijk heeft het zoals ik al zei veel goeds gebracht, ik ben trots op alle boeken die ik geschreven heb, mijn werk is in meerdere talen vertaald, ik heb veel lieve mensen leren kennen, prachtige recensies gehad, naar ik hoop bewustzijn op een aantal vlakken kunnen creëren en mensen kunnen helpen, lieve complimenten gehad, veel leuke contacten opgedaan vooral op Facebook en genoten van de hartelijkheid van mijn trouwe lezers met als toppunt de oprichting van een fanclub begin 2015. 

Nu in augustus 2015, na tien jaar schrijven en tien boeken van mijn eigen hand, waarvan Het Macaronihondje het laatste boek is en vele publicaties in andere verhalenbundels en media, ga ik het roer weer omgooien. Nu is het moment daar om te vertellen waarom het de laatste tijd zo stil was ... 

We zijn verhuisd! 
Terug naar Nederland? 
Nee, we wonen nog steeds in Frankrijk maar nu nóg een stukje zuidelijker. Een uurtje rijden vanaf de Middellandse Zee hebben we een stulpje gevonden op zeven hectare terrein. Daar wil ik echt gaan doen wat ik tien jaar geleden wilde gaan doen. Met mijn gezin en dieren genieten van het leven, misschien een rusthuis voor oude paarden beginnen, zoiets. Voor schrijven ga ik géén tijd meer vrijmaken. Wel verschijnt er in 2015 nog laatste boekje dat al in de pijplijn zit, een prentenboek bij Droomvallei Uitgeverij: "David en de roze strikjes". 

Op de sociale media zal ik (bijna) niet meer aanwezig zijn en deze site zal in 2016 niet meer geüpdate worden.
Na dit, waarschijnlijk, laatste bericht gaan al mijn emailadressen op "zwart" met een automatische reply. Ik lees ze nog wel, maar zal slechts sporadisch antwoorden. 
En als het leven weer niet zo loopt als ik denk, wie weet komt er ooit wel weer een Roos-Boum-come-back. 

Au revoir!

******