Münchhausen by proxy-overlevenden
De vragen
HerkenningWanneer deze mensen over Münchhausen by proxy horen, herkennen ze ineens wat er vroeger gebeurd is. Herken je het? Om meer duidelijkheid te krijgen in de hele situatie kun jij je medische dossiers opvragen bij huisartsen en ziekenhuizen. Echter in Nederland hoeven die niet langer dan tien jaar bewaard te worden. Met eventueel het medische dossier vallen alle puzzelstukjes dan op hun plaats, en dan is er
Ik kreeg een heel mooie omschreven reactie van een Münchhausen by proxy slachtoffer toegestuurd… ErkenningSlachtoffers hebben vooral behoefte aan erkenning en een spijtbetuiging van de ouders.Als de schaamte voorbij is, kunnen we verder met ons eigen leven. Gevolgen van een Mbp-jeugd.Sinds het oprichten van deze site correspondeer ik met lotgenoten. Stuk voor stuk mensen met een moedig karakter, sterke mensen die hard werken aan hun bestaan. Niet allemaal hebben ze zoveel geluk gehad als ik om zo ongeschonden te kunnen ontsnappen aan een Mbp-moeder. Sommigen dragen nog letterlijk de zichtbare littekens. Anderen dragen de minstens net zo erge of misschien nog ergere geestelijke littekens. Mensen die daardoor anorexia, alcoholisme, slapeloosheid, depressies hebben opgelopen. Mensen die paniek- en woedeaanvallen, huilbuien, hyperventilatie of geen eigen waarde hebben. Mensen die zich eenzaam en onbegrepen voelen of relatieproblemen kregen. Andere geestelijke problemen hadden, bijvoorbeeld je nog steeds laten manipuleren door anderen, niet durven beoordelen wanneer je met je kinderen naar de dokter moet, zelf niet naar de dokter gaan omdat je niet op je moeder wil lijken. De meeste mensen waarmee ik correspondeer, hebben voor hun problemen professionele hulp gezocht, leren weer voor zichzelf op te komen en leren zichzelf weer kennen en komen nu sterker uit de strijd.
VerwerkingVoor overlevenden van Münchhausen by proxy, voor iedereen die het is overkomen; Het is belangrijk om erover te praten en te begrijpen, dat het niet jouw schuld was. Maar, dat jij slachtoffer was. Probeer de schande van en de schaamte over het verleden niet te verbergen, want daarmee verberg je jezelf. Praat over het verleden en over wie je bent, omdat jij je er niet voor hoeft te schamen. Als je het hardop zegt, krijg je er grip op. Schrijf op wat jij je nog herinnert. Om controle over het heden van je leven te krijgen, moet je het verleden verwerkt hebben. Gespecialiseerde therapeuten kunnen je helpen. En kunnen je helpen met een confrontatiesamenkomst. Onderaan de site links, onder de knop 'Links, media', vind je o.a. een uitgebreide lijst van links naar sites van hulporganisaties.En ik ben dan wel geen psychiater, psycholoog of psychotherapeut, maar voor vragen, een lezend oog (luisterend oor) of uitwisselen van ervaringen kun je mij mailen; zie adres op contactpagina. Zet dan bij het onderwerp Münchhausen by proxy, want i.v.m. spam, virussen en weet ik al niet wat voor ellende, open ik geen mailtjes met andere onderwerpen, van afzenders die ik niet ken. Voor, Door en Tussen lotgenoten…. |
|
Where once was light Where once was love Don´t say goodbye These tears we cry For all the lies you told us And we will weep We are lost So in the end I´ll be No loyal friend Now we say goodbye These tears you cry Take back the lies, And you will wait You are lost and you can never go home Gollum´s song uit Lord of the Rings, The two towers, door Emiliana Torrini
|
Gollum's song uit the Two Towers van Lord of the Rings vind ik erg toepasselijk op ons als slachtoffers van Münchhausen by Proxy. Hieronder een vrije vertaling.
Zeg niet, dat ik het niet probeerde, (een verweer tegen het verwijt van derden, dat we het ons hebben laten aanleunen.)
De tranen die wij huilen, zijn om de leugens die ons altijd verteld zijn, de pijn die we leden en de schande die we ervoeren.
We huilen omdat we alleen zijn, we zijn verloren, ons ouderlijk thuis is er niet meer.
Maar we komen er sterker uit en op het einde zijn wij toch diegene die we willen zijn.
In de tijd dat het ons als kind overkwam was er geen loyale vriend die het voor ons opnam.
Nu nemen wij afscheid. (wij leggen het verwijt terug;) Moeder, jíj hebt het niet geprobeerd!
De tranen die jij huilt, moeder, die komen te laat.
Neem de leugens, de pijn en de schande terug.
Wanneer jij, moeder, het einde zonder mij nadert, staat jou te wachten,
Dat je verloren bent en nooit meer naar huis kan gaan.
Een vrolijke noot in dit zware thema is een liedje van Brigit Kaandorp die op humoristische wijze enkele typerende eigenschappen van onze moeders bezingt.
- Door lotgenoten…
De een drukt zich uit en verwerkt door middel van woorden, de ander door vormgeving. In januari 2008 las Brigit M. mijn boek Valse salie en kreeg ik vervolgens dit encaustic wasschilderij uit Zwitserland van haar opgestuurd. Uit het schilderij spreekt nog de chaos en donkere periode die Brigit als kind heeft ervaren. Brigit heeft inmiddels twee maal geëxposeerd met haar werk en kan nog steeds al haar emoties kwijt in haar creaties.
Omdat het voor veel mensen nog moeilijk te bevatten is, dat een moeder een kind bewust ziek maakt, en de voorbeelden op de site zo ‘Amerikaans’ lijken, willen een aantal van mijn lotgenoten hun ervaringen met iedereen delen. Het gebeurt ook in Nederland en komt veel vaker voor dan men denkt……
Na het lezen van mijn autobiografie Valse salie, schreef lotgenote Maria Meijer speciaal voor mij onderstaand prachtige gedicht:
|
Verbond ik las blad voor blad trilde de bodem van het moeras waar achtergebleven loten het zwarte gat van onmacht wijl de intense geur van lavendel Maria Meijer © 31 januari 2008 |
Voor meer gedichten de site van Maria
Ervaring van Wil B.
Zojuist ben ik terug gekomen van mijn bezoek bij de huisarts waar we ons ontpopt hebben tot speurneuzen. Met
veel interesse heeft hij zich de afgelopen dagen, vol overgave gestort in mijn verbazend dikke en, zo op het zicht,
behoorlijk complete dossier. Er waren hem diverse dingen opgevallen die er volgens hem uitspringen.
Zo lijkt het erop alsof er fases geweest zijn in de 'ontwikkeling' van de Mbp bij mijn moeder. Veel van de dingen
uit mijn jonge jaren kan ik me helemaal niet meer herinneren. Ik weet, dat ik als kind van anderhalf jaar in het
ziekenhuis heb gelegen met een longontsteking omdat mijn ouders een foto van me hebben in een groot ziekenhuisbed
waarbij ik in een zuurstoftent lig. Het blijkt, dat ik daarna een aantal maal langdurig in het ziekenhuis heb
gelegen met een longontsteking maar daarvan is niet te achterhalen of die opzettelijk veroorzaakt is (ik zou ook
niet weten hoe) of, dat dit gewoon een feit is geweest.
Een poos was het stil op medisch gebied maar dan begint het pas goed. Mijn moeder en ik schijnen de deur plat te
hebben gelopen bij de KNO arts voor eindeloze hoeveelheden gehoortests die allemaal uitliepen op hetzelfde. Geen
problemen met mijn gehoor. Waarom dit dan zo verschrikkelijk vaak getest heeft moeten worden, is me een
raadsel.
Toen ben ik blijkbaar een wilde geworden. Stapels en stapels röntgen foto's zijn er gemaakt van armen, handen,
benen, voeten en ribben waarbij een paar keer niets is gevonden en bij het overgrote deel lichte tot zeer zware
kneuzingen. Dit is een jaar of drie doorgegaan. We hebben een vermoeden, dat er toen vragen zijn gesteld aan mijn
moeder, want bij de laatste keren staan er vraagtekens vermeld over de oorzaak van de kneuzingen. En plotseling
houden die kneuzingen dan ook op.
In die periode ben ik ook opgenomen met een acute blindedarmontsteking die er volgens het operatieverslag niet
bepaald ontstoken uitzag, maar toch weggehaald is. En aangezien de patiënt daarna opknapte zijn er verder
ook geen vraagtekens meer gekomen.
Na de kneuzingenperiode kom ik terecht bij de orthopeed voor mijn enorme O-benen. Niets staat er vermeld over de
vermeende puberteitsstoring die ik gehad zou hebben en waar ik een dik half jaar injecties voor toegediend heb
gekregen van mijn moeder. Wel is er vastgesteld, dat ik in een half jaar tijd 14 cm ben gegroeid wat
hoogstwaarschijnlijk een verslechtering van de stand van mijn benen heeft veroorzaakt. Er is nu een ernstig
vermoeden bij de huisarts, dat ik injecties gekregen moet hebben met een groeihormoon, maar kom er maar eens achter
waar ze die te pakken heeft gekregen. Er is in ieder geval nergens terug te vinden, dat dit voorgeschreven is
geworden, laat staan noodzakelijk is geweest.
Nadat ik zeker weten uitgegroeid was, werd de mogelijkheid geopperd om mijn benen operatief recht te laten zetten,
omdat moeder aangegeven zou hebben, dat ik zwaar depressieve klachten had en een ernstig minderwaardigheidscomplex
vanwege de duidelijk zichtbare afwijkende stand van mijn benen. Mij is verteld door moeder, dat die operaties
noodzakelijk waren omdat ik anders binnen enkele jaren in een rolstoel terecht zou komen. De eerste operatie vond 3
jaar na het eerste onderzoek plaats. De tweede, drie weken later. De gemaakte botbreuken lijken na 4 maanden goed
genezen en de pennen en het metalen frame dat aan de buitenkant vastgemaakt zit, kunnen weg. Tijdens het
verwijderen van de pennen breken de botten weer af en krijg ik alsnog loopgips en kan naar huis, na 4 maanden in
het ziekenhuis te hebben gelegen. Twee weken later ben ik terug voor herstelwerkzaamheden aan het gips dat
halverwege de onderbenen is doorgescheurd nadat er per ongeluk? iets zwaars op is gevallen. Er staat een vermelding
bij, dat dit wel eens veroorzaakt kan zijn door de patiënte zelf, aangezien deze alle tekenen vertoont van
hospitalisatie nadat patiënte in de gipskamer in huilen is uitgebarsten en gesmeekt heeft om weer opgenomen te
worden totdat de volledige genezing een feit is. Weer 4 maanden later terug voor controlefoto's en nieuw gips
omdat ik dusdanig sterk vermagerd was, dat het gips niet langer genoeg fixatie en steun gaf om de botten te laten
helen.
Uiteindelijk zit mijn linkerbeen na 9 maanden gips vast en maakt men een botscan om vast te stellen waarom mijn
rechterbeen niet vast wil groeien. Dan blijk ik ernstige botontkalking te hebben die, gezien mijn leeftijd, niet
verklaard kan worden. Wel is het kuitbeen vastgegroeid en dit lijkt het scheenbeen op een afstand te houden. Een
opname volgt. Ik krijg een ruggenprik om te controleren of ik geen kanker heb en operatie nummer 3 volgt waarbij er
een stuk van 5 cm tussen het kuitbeen uitgehaald wordt. Dit wordt onderzocht op botkanker maar op ernstige
ontkalking na kunnen ze geen afwijking vinden. Na 3 weken opname krijg ik weer loopgips en met een verwijzing voor
fysiotherapie kan ik weer naar huis. Een half jaar na de operatie blijkt, dat weer het kuitbeen is vastgegroeid,
maar nog steeds het scheenbeen niet. Moeder staat erop een andere orthopedisch chirurg te bezoeken en ik kom in
Utrecht te liggen. Daar stelt men voor om weer een stuk tussen het kuitbeen uit te halen en een plaat tegen het
scheenbeen te zetten. Moeder gaat akkoord maar de patiënte is erg overstuur en wil niet. In een gesprek met de
psycholoog verklaard patiënte: "Laat me maar in het gips zitten, dan heb ik rust." Moeder verklaart bij de
psycholoog, dat haar dochter de aandacht die ze krijgt met haar gipsen been als prettig ervaart. De nacht voor de
operatie slaap ik niet, ondanks een slaaptabletje en de ochtend voor de operatie raak ik, ondanks kalmerende
middelen en een spierverslapper, dusdanig overstuur, dat een operatie op dat moment niet verantwoordelijk is en ik
ga naar huis.
Toen ik thuis kwam uit Utrecht kreeg ik te horen van mijn moeder, dat ik een stofwisselingsziekte heb die niet behandelbaar is en onder andere de botontkalking en de puberteitsstoring veroorzaakt heeft. Er werd me op het hart gedrukt om toch in ieder geval die operatie te laten doen zodat ik nog een aantal jaar van mijn leven zou kunnen genieten. Dit omdat er van de stofwisselingsziekte die ik zou hebben bekend is, dat er nog nooit iemand ouder dan 40 jaar mee is geworden. Door dit bericht besluit ik een paar maanden later (ik ben inmiddels jong volwassen) om me toch te laten opereren en die plaat in m'n been te laten zetten.
Na eindeloos speurwerk in mijn dossier blijkt, dat er NOOIT onderzoek is gedaan naar een stofwisselingsziekte.
Dat komt dus rechtstreeks uit de dikke duim van mijn moeder. Na operatie nummer 4 aan mijn benen zit de plaat erin
en na nog eens 5 maanden gips zitten de schroeven waarmee de plaat is vastgezet, vast genoeg om het been, zonder
gips normaal te kunnen belasten. Nog datzelfde jaar krijg ik een maagzweer en een beschadigde slokdarm door
waarschijnlijk veelvuldig braken met tussen aanhalingstekens "Boulimia Nervosa???" Even voor de duidelijkheid....
ik heb dus GEEN Boulimia gehad en ben nooit veelvuldig aan het braken geweest. Ook van de zogenaamde allergie die
ik volgens mijn moeder zou hebben voor penicilline, hebben we niets terug kunnen vinden.
De jaren daarna, kom ik veelvuldig in het ziekenhuis terecht met buik en maagklachten waar verder nooit een goede
diagnose bij gesteld kan worden omdat ik steeds na opname ter observatie, al snel weer opknap.
En dan is het ineens stil, want op mijn 21e ga ik op mezelf wonen en op wat hele gewone dingen na waarvan ik zeker
weet, dat ze niet veroorzaakt kunnen zijn door haar, zie ik amper meer artsen. In ieder geval niet opvallend
vaak.
Verder naar: 'Mijn eigen verhaal'
