Wat is de rol van de vader?

De vader heeft geen idee van de drama’s die zich voltrekken. Hij werkt overdag en heeft geen zicht op wat er thuis is gebeurd. Net als de dokter kan hij de leugens, die zijn vrouw vertelt over de dingen die overdag gebeurd zijn, niet controleren. De verzorging laat hij logischerwijs aan de moeder over en zij gaat ook met het kind naar de dokter. De vader is allang blij dat deze zorg niet op hem rust.

Als het kind de vader erop aanspreekt, zal de vader er vaak vanuit gaan dat het kind liegt. De moeder doet in zijn beleving juist alles om het zieke kind te helpen. Hij neemt zijn vrouw meestal voor de volle 100% in bescherming en blijft haar steunen door dik en dun. Hij gelooft alles wat zijn echtgenote hem wijs maakt. Zulke mannen zijn vaak erg afhankelijk van hun vrouw.

Ik hoop dat veel vaders deze site lezen en indien van toepassing, het gedrag van hun partner eerder kunnen gaan plaatsen. Dat zij door het lezen van deze site er niet automatisch vanuit gaan, dat het kind de dingen verzint. Een vader zou de eerst aangewezene moeten zijn, om zijn kind tegen deze daden van de moeder te beschermen.

Hieronder een verhaal dat ik heb geschreven naar aanleiding van een relaas van een vader.

Slap hing hij in mijn armen. Hij was blauw. Ik legde hem op de vloer. Ademde hij nog? Mijn vrouw stond ondertussen 112 te bellen. Paniek welde in mij op. Alsjeblieft laat hem nog ademen. Ik keek naar zijn kleine borstkastje. Geen teken van leven. Laat het niet waar zijn, niet weer!!! Laat mijn zoontje niet zo jong sterven. Ik bewoog zijn armpjes snel op en neer om weer leven in hem te pompen. Pas twee jaar. Ik rende naar de keuken, maakte een doek nat en legde het op zijn koppie. Kom nou terug op deze aarde!

‘Komt de ambulance?’ riep ik omkijkend naar mijn vrouw.

‘Ja, ze zijn onderweg,’ zei mijn vrouw terwijl ze de hoorn neerlegde. Ze bleef achteraf staan. Ze was helemaal lamgeslagen. Er stond geen enkele uitdrukking op haar gezicht. Ze moest verstijfd zijn van angst want ze ondernam verder helemaal geen actie.

Ik keek weer naar mijn kind, klopte op zijn gezichtje. Niets. Het was te laat. Dit was de derde keer in zijn jonge leventje dat dit gebeurde. “Dat was het dan,” dacht ik. En in gedachten begon ik weer afscheid van hem te nemen.

Ik stapte terug en keek naar het lichaampje van mijn jongen. Nooit meer zou dat vrolijke mannetje hier door de kamer rennen. Nooit meer zou hij in zijn brabbeltaaltje tegen me praten. Nooit meer. Van alles ging er door me heen. Ik zag weer hoe mijn vrouw de trap af kwam rennen met ons kindje in haar armen. Ze gilde naar me dat hij weer een epileptische aanval had gehad en dumpte het kind in mijn armen, terwijl ze zelf doorrende naar de telefoon om de ambulance te bellen.

Na wat een eeuwigheid leek kwam de ambulance, mijn vrouw stond al in de deuropening om ze binnen te laten. Ze liep met ze mee naar ons kind en zo stil als ze net was geweest, zo’n waterval van woorden kwam er nu uit haar mond.

‘Ik heb hem gevonden. Hij was weer helemaal blauw. U kunt hem het beste direct beademen en ik denk dat hij ook elektroshocks moet krijgen om zijn hartje weer te laten kloppen. Geeft u hem maar meteen een adrenalinespuit, dat deden ze vorige keer ook.’

Zonder op mijn vrouw te letten begonnen de broeders direct met reanimeren en beademen. Nu het borstje van mijn zoontje weer omhoog ging leek het net alsof hij weer leefde. Ik kreeg weer hoop. Zou het toch nog…? De broeders werkten efficiënt door en nog terwijl ze ons kindje beademden renden ze al naar de ambulance. Mijn vrouw zag ik mee rennen en achterin stappen.

Ik ontwaakte uit mijn verstarring, greep de autosleutels en sjeesde achter de ambulance aan. Die tien minuten in de auto waren een hel. Niet kunnen zien wat er daar in die ziekenwagen gebeurt. Is hij werkelijk dood? Aangekomen bij de ehbo-ingang leek de broeder die uit de ambulance stapte niet zo’n haast meer te hebben als eerst. De knoop in mijn maag verstrakte zich weer. Was mijn kindje toch overleden?

Maar toen zag ik de glimlach op het gezicht van de broeder. Dat kon toch alleen maar betekenen…?

‘Leeft hij nog?’ vroeg ik.

‘Ja, maar het was op het nippertje,’ antwoordde de broeder terwijl hij de brancard uit de ambulance trok.

Een enorme opluchting maakte zich van mij meester. God zij dank. Hij leefde nog. Mijn vrouw stapte ook uit en zei: ‘Nu heeft hij drie dezelfde beertjes…’

Een waargebeurde optekening. Afschuwelijk moet het zijn je kind te zien sterven voor je ogen. Nog wreder moet het zijn er jaren later achter te komen, dat je kind helemaal niet ziek blijkt te zijn, maar dat je vrouw er letterlijk de hand in heeft gehad. Nog wranger moet het zijn te ontdekken dat ze dit niet heeft gedaan uit woede omdat het kindje bijvoorbeeld niet wilde luisteren, maar dat ze het deed om zelf aandacht te krijgen van medisch personeel; zulke vrouwen zijn, Münchhausen by proxy-vrouwen.

Mannen die dit op tijd ontdekken, zijn er gelukkig genoeg. Helaas zijn er even zoveel of waarschijnlijk nog meer, die het niet willen of kunnen zien. Het is ongelooflijk hoe dergelijke mannen door hun echtgenoten om de tuin kunnen worden geleid. Deze vrouwen verzinnen een ernstig ziektebeeld voor hun kind en voeren dat heel ver door. Zoveel mogelijk proberen ze scholen, instanties, buren, familie en vooral artsen te overtuigen van hun gelijk. De aandacht die ze hier mee krijgen is waar deze vrouwen voor leven. Om dit te bereiken, liegen, frauderen en manipuleren ze. De vader zal het niet merken. Als er al instanties een vermoeden hebben en bijvoorbeeld brieven aan de ouders schrijven, worden deze door de leugenachtige moeder voor de vader verborgen gehouden. Woorden worden verdraaid. Kleine kinderen worden (emotioneel) gechanteerd en gedreigd niet de waarheid aan vader te vertellen. De moeders gaan vele keren per maand naar artsen, de ziekteverschijnselen gebeuren altijd als vader er niet is. Ze zijn zorgzame vrouwen die hun mannen veel last uit handen nemen door zelf met het kind van arts naar arts te slepen. Als de artsen een gesprek met beide ouders hebben, en voorzichtig wat twijfels uiten over de ziekte van het kind, zal de vader 100% achter zijn vrouw blijven staan. Hoe kan zijn zo zorgzame toegewijde echtgenote liegen over de ziekte van hun kind? Het kind is ziek, dat kan toch iedere gek zo zien, die arts is incompetent. Vervolgens stoppen de ouders de behandeling bij deze arts en gaan naar de volgende medicijnman.

Vaders wiens schellen wél ineens van de ogen vallen blijven meestal na ontdekking van Mbp niet bij hun vrouw. Hoe kun je leven met zo’n leugenachtige echtgenote? Maar dan. Dan zit je op afstand en wilt vechten voor het welzijn van je kinderen. Voorzichtig kaart je aan bij de huisarts of een instantie dat je vrouw niet spoort. Dat ze je kind een paar keer heeft proberen te vermoorden of in ieder geval ziek maakt. Nog steeds zijn veel instanties niet op de hoogte dat het syndroom van Münchhausen by proxy bestaat en nemen je na deze mededeling niet serieus. Je zal wel weer de zoveelste vader zijn die na de scheiding de moeder zwart probeert te maken om zo de kinderen toegewezen te krijgen.

Een boekrecensie over dit onderwerp staat op de volgende pagina.

Bij de vader die bovenstaand relaas meemaakte bleek, nadat hij melding maakte van Mbp, de huisarts al een jaar eerder zelf actie daarin te hebben ondernomen. Dat was het moment dat de artsen voorzichtig tegen hem en zijn vrouw probeerden te zeggen dat het kind niet ziek was. Dat was het moment dat de vader zijn vrouw zo heftig verdedigde. Had hij maar… Maar dat is altijd achteraf. Echter hij heeft vijf jaar gevochten voor zijn kind en liep tegen muren van onbegrip. Uiteindelijk heeft hij de strijd toch gewonnen. Instanties hebben ingezien dat zijn kind bij de moeder niet gelukkig was en sinds die tijd woont het kind permanent bij de vader. Van epileptie of wat voor bijna dodelijke aanvallen dan ook is uiteraard nooit meer sprake geweest. Het kind is opgebloeid tot een normaal en vooral gezond kind. En vader en kind zijn erg gelukkig bij en met elkaar...

Verder naar: 'Gemist vaderschap'