Leesfragment Valse salie,
Kroniek van een verscheurde jeugd.
door Roos Boum

Info  Filmpje  Achterflap  Fragment  Recensies  Reacties

Kleine Maagdenpalm 

Vinca minor

Dit is een geneeskrachtig kruid voor de vrouwelijke organen. Vroeger zette men de plant op kindergrafjes om het kwade te weren. Vinca is afgeleid van het Latijnse woord voor ‘omwinden’.

Ik dacht ook deze keer aan de gebruikelijke bloedafnametests. Mijn moeder zou van de huisarts wel weer een doorverwijzing naar het ziekenhuis willen, vermoedde ik. Ik was totaal onvoorbereid op wat er ging komen. Hoewel ik behoorlijk wat vervelende onderzoeken achter de rug had, was dit de meest vernederende en traumatische ervaring die ik tot dan toe had meegemaakt.
‘Ga maar vast naar binnen’, snauwde de assistente tegen ons. ‘De dokter komt zo.’
Ik was het gewend dat ze niet aardig was. Zoals gewoonlijk zuchtte ze diep zodra ze ons zag.
‘Kleed jij je maar helemaal uit’, droeg mijn moeder mij op. Ze ging zitten en sloeg het medische tijdschrift open dat ze uit de wachtkamer had meegenomen.
‘Helemaal uitkleden’ betekende normaal gesproken de hele mikmak uit, behalve mijn onderbroekje. Ik deed wat ze zei en ging op het krukje zitten wachten. Het koude skai gaf me kippenvel. Ik vouwde mijn armen voor mijn nog miniborstjes om zo mijn naaktheid een beetje te beschermen. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me schaamde.
Mijn moeder keek op van haar blad: ‘Nee-ee, wat zei ik nou? He-le-maal. Óók je onderbroekje.’ Ze las verder.
Ik trok het uit en vroeg me af wat er allemaal zou gaan gebeuren en werd behoorlijk zenuwachtig. Ik kloof vier van mijn nagels af die ik zorgvuldig probeerde te laten groeien nu ik een vriendje had. Tegen de tijd dat ik de dokter op de gang hoorde lopen was ik misselijk van de spanning.
De dokter kwam binnen. ‘O, heb je je helemaal uitgekleed? Had niet gehoeven hoor, je had je bovenkleren en je sokjes mogen aanhouden. Loop maar mee.’
Ik was nijdig op mijn moeder. Ze dacht altijd dat ze alles wist. Nu had ik voor niets in mijn blootje zitten kleumen. Als ik de rest van mijn kleren had mogen aanhouden, had ik me niet zo ongelukkig gevoeld.
Mijn moeder en ik stonden op en liepen achter hem aan naar het behandelkamertje. De hoeveelste keer zou het zijn dat ik hier naar binnen ging?
De huisarts trok het groene papier verder over het behandelbed, scheurde het verbruikte af en propte het in de prullenbak. ‘Zo, ga hier eens liggen. Ik stel je wat vragen die je eerlijk moet beantwoorden en ondertussen voel ik met mijn handen op je buik.’
Daar gaan we weer, dacht ik bij mezelf. De standaardvragen; waar heb je pijn, wat voel je? En het gebruikelijke betast worden.
‘Ben je al ongesteld?’ Hij drukte met zijn vingers op mijn buik.
Ik wilde antwoorden, maar mijn moeder was me zoals gewoonlijk voor: ‘Nee dokter, ze menstrueert nog niet. Vindt u het aan de late kant? Ze is bijna dertien.’
‘Ach, dat valt wel mee hoor, mevrouw. Ik zou me geen zorgen maken.’ Hij wendde zich tot mij. ‘Heb je al een vriendje?’
‘Ja’, antwoordde ik snel om mijn moeder voor te zijn.
Die nam het gesprek al weer over: ‘Ja dokter, ze heeft dus een vriendje en dat is nu juist het probleem. Ik heb uw assistente door de telefoon reeds het een en ander uitgelegd.’
Hij ging niet in op haar antwoord en keek me vriendelijk aan: ‘Zo, een vriendje. Gezellig. Wat doen jullie zoal samen?’
‘Hij komt uit een heel goede familie, dokter’, vervolgde mijn moeder. ‘Hij is de zoon van die architect weet u wel? Ze hebben drie paarden en omdat wij eveneens een paard hebben, rijden zij en die jongen vaak samen. Echter dat is het probleem niet dokter. Het is wat er op die stal gebeurt, weet u.’
Op die stal gebeurt? Wat bedoelde ze nou?
De dokter reageerde niet op haar opmerking en was klaar met op mijn buik drukken. Hij vroeg aan mij: ‘Hebben jullie gemeenschap samen?’
Voor de verandering bleef mijn moeder stil.
‘Ja, we zitten allebei op de Rijksscholengemeenschap’, antwoordde ik zijn vraag verkeerd begrijpend.
‘Nee,’ zei de arts glimlachend, ‘hebben jullie geslachtsgemeenschap?’
Ik keek hem niet begrijpend aan.
‘Meisje, krijg jij geen seksuele voorlichting op school of van je ouders?’
Ik keek naar mijn moeder. Waarom zei zíj nu niets? Ontkennend schudde ik mijn hoofd. Ik wist best het een en ander, dat hoorde ik van de meisjes onderling, maar mijn moeder praatte niet over seks. Het woord geslachtsgemeenschap had ik nog nooit gehoord.
‘Ik bedoel of jullie al vrijen met elkaar?’
O, bedoelde hij dat! Net zo’n vervelende vraag als mijn moeder van de week stelde. Ik kreeg weer een kop als een boei en schudde ontkennend mijn hoofd.
‘De dokter kan het zien hoor, wanneer je liegt!’, siste mijn moeder.
Dat wist ik. Iedereen vatte mijn rooie biet op als liegen. Dus de dokter zou het ook wel doen, al loog ik niet. Ik was eerlijk. Dat hij het maagd zijn aan andere dingen kon zien dan aan een rooie kop, kwam niet in mij op.
‘We zullen eens kijken’, mompelde hij. ‘Leg je benen maar in deze beugels. Iets anders dan bij paardrijden hè?’, grapte hij en pakte mijn benen en begeleidde ze naar de stangen. ‘Nu met je billen tot aan de rand schuiven, zo ja.’
Ik lag er al open en bloot bij, maar dit was helemaal erg. Ik kon wel door de grond zakken, zo schaamde ik me.
Aan het petsende geluid van elastiek hoorde ik dat hij plastic handschoenen aantrok.
‘Ik ga je van onderen bekijken. Heeft een dokter dit eerder bij je gedaan?’ Hij verstelde een lamp.
Ik schudde opnieuw mijn steeds roder wordende hoofd. Ik schaamde me wezenloos. Van onderen bekijken, Jezus wat een afgang. Ik voelde zijn vingers me wat wijder openen en zag hoe hij zich bukte.
‘Mevrouw het is in orde hoor, ze is nog netjes maagd, niets aan de hand.’
‘Ik wil toch graag dat u verder kijkt, omdat...’ De stem van mijn moeder vervaagde.
Zoals vaker wanneer me nare dingen overkwamen sloot ik me voor haar stem af. Ik wilde haar niet horen praten en de antwoorden van doktoren konden me niet boeien. Ik kwam terug in de werkelijkheid door de ongeduldige klank in de stem van de dokter die me kennelijk voor de tweede keer iets zei.
‘Probeer je nu te ontspannen want ik moet je van binnen bekijken.’
Van binnen bekijken, wat bedoelde hij? Wat ging er nu komen? Hoezo van binnen? Betekende dit echt van binnen? Kon je daar dan in kijken? Ik keek mijn moeder vragend aan.
Ze moet gezien hebben hoe bang ik was, maar ze glimlachte even sereen als altijd wanneer ik een onderzoek moest ondergaan. ‘Toe lieverdje, ik ben je mama, we zijn toch eigen?’
Hij legde zijn linkerhand opnieuw op mijn buik. Pas toen hij met een vinger mijn vagina binnendrong, begreep ik werkelijk wat er aan de hand was. Daar was nog nooit iemand in geweest! Dat mocht niet! Dit was niet goed! Het moest ophouden, ik móést weg. In mijn paniek ging ik overeind zitten.
De dokter sprak me streng toe: ‘Ontspan je nu eens even zeg!’ Hij duwde me met zijn linkerhand weer neer, zijn rechterhand bleef in me. Hij keek zo boos naar me dat ik me niet meer durfde te bewegen. Na een tweede vinger en het drukken op mijn buik, dacht ik dat hij klaar was met zijn handeling. Ik wilde mijn benen al uit de beugels halen, maar de horror bleek niet voorbij.
‘Ben niet klaar, rustig blijven liggen, ontspan je. Dit is even vervelend, maar het doet geen zeer.’
Geen zeer? Ik kon een kreet van pijn niet onderdrukken toen hij iets kouds van ijzer inbracht. Het voelde alsof hij het draaide en het leek groter te worden. ‘Mam?’ Ik snikte haast en keek haar aan.
‘Stel je niet zo aan, je bent nu een grote meid. De eerste keer is wat ongemakkelijk. Later moet je dit ieder paar jaar bij de dokter laten doen. Alle vrouwen doen dat hoor.’
Schaamte, woede, pijn. Allerlei emoties gingen door me heen. Tranen gleden stil langs mijn slapen mijn haar in. Ik probeerde opnieuw de werkelijke wereld buiten te sluiten, ik wilde er niet zijn, ik wilde dit niet meemaken, maar het lukte me niet meer. Waarom deed ze dit? Was dit omdat ze dacht dat ik had gevreeën? Ik was pas twaalf! Ik haatte haar.
‘Zo, klaar!’ Klonk er opluchting in zijn stem? ‘Alles is goed en normaal hoor mevrouw.’
‘Nou dat viel wel mee toch? Jij kunt je aankleden’, zei hij tegen mij. Hij reikte me een maandverbandje aan. ‘Doe dit in je broekje want het kan een beetje bloeden.’
‘Bloeden?’ herhaalde ik. Een vreselijke vraag schoot me te binnen en ik stelde hem ook.
De dokter antwoordde: ‘Nee, lichamelijk gezien ben je nu geen maagd meer, maar in je hoofd nog wel.’
Hoe kon hij het zeggen?
Ik voelde me volledig verkracht... door mijn eigen moeder.

Gepubliceerd Januari 2007 door Roos Boum