ROOSKLEURIG
NR.4 september 2012
Roos Boum, spraakmakende boeken waar je stil van wordt
Miniroosje (3cm) na 3 maanden droogte in Frankrijk, eindelijk regen op 24-9-2012
In deze Rooskleurig:
Publicatie in verhalenbundel "21 december 2012 – het aftellen
is begonnen"
2e plaats in literaire schrijfwedstrijd voor het Azra
Magazine
"Het verhaal achter de bellen", door dr. Karel J.
Mulderij
Tweede druk "Zonder poespas naar de
tapas"
Interview in
Pure Fantasy
Salon du livres
Interview in the
S-word
Bijenfestival 2 september 2012
Griftpark Utrecht
Een column
over de terugreis naar Frankrijk
***
21 december 2012 – Het aftellen is begonnen
Dat is de titel van een verhalenbundel waarin een van mijn verhalen wordt gepubliceerd. De
Nederlandstalige verhalenbundel waarvoor 12 schrijvers gevraagd zijn een bijdrage te leveren, opent met mijn
verhaal: Don't blame it on the sunshine. 12 Auteurs kregen de opdracht: schrijf een zinderend,
beangstigend of aangrijpend verhaal met daarin wat er naar jouw idee gebeurt op 21 december 2012, dé datum die
de Maya's als einddatum van de wereld zouden hebben voorspeld. Aan elk verhaal liggen wetenschappelijke feiten
of spirituele inzichten ten grondslag. Bij uitgeverij PMA kunt u er alles over lezen.
De auteurs zijn: Roos Boum, Désirée Wassenaar, Carien Touwen, Marjan Brouwers, Christine
Linneweever, Jean-Paul Colin, Marjet Maks, Henry de Hoon, Wendy Ebus, Suzanne Peters, Samantha Kraak en John
Brosens.
De bundel zal ca. 200 pagina's hebben en rond de € 15,00 gaan kosten en uiteraard voor 21 december
2012 uitkomen.
Vooruitbestellen? Stuur een mailtje naar: Bundelbestellen21december2012@RoosBoum.nl
en ik zorg dat de bestelling op de goede plek komt.
***  ***
2e plaats in literaire schrijfwedstrijd voor het Azra Magazine
Mijn verhaal: "De tranen van de wassende maan" heeft met een
eervolle vermelding de tweede plaats gekregen in de literaire schrijfwedstrijd van het Azra Magazine. Van
de 64 inzenders werden zes auteurs genomineerd. Een spannende tijd brak aan die eindigde met de uitreiking van
de prijzen op de literatuurbeurs Manuscripta op 1 september in Amsterdam. "De tranen van de wassende maan" gaat
over de slachting door de Waffen-SS op 10 juni 1944 van onschuldige burgers in Oradour-sur-Glane. Thema van dat
verhaal is onmenselijkheid.
Wilt u mijn verhaal lezen, dan kunt u in november het tijdschrift bestellen bij www.azra-magazine.nl of bij uw boekhandel.
 
*** ***
"Het verhaal achter de bellen" door dr. Karel J. Mulderij
Om niet altijd maar over mijzelf te praten in de Rooskleurig staat er iedere aflevering iemand
anders in de spotlights. Vorige keer een interview met een trouwe fan, dit keer een column door dr. Karel J.
Mulderij. Karel heeft jarenlang zijn belevenissen als oppas voor Anneroos opgeschreven. Ik ben vereerd dat ik
dit prachtig opgetekende en ontroerende moment in Karels leven met u mag delen.
Klik hier of op de foto om het te lezen.
Dr. Karel J. Mulderij
*** ***
Tweede druk "Zonder poespas naar de tapas" is een feit!
Binnen drie maanden is de eerste druk van mijn vijfde boek, de reisroman "Zonder poespas naar de
tapas", zo goed als uitverkocht! Ik ben erg blij met alle enorm positieve reacties, het was dan ook een
hartstikke leuk project om gedaan te hebben.
De tweede druk staat inmiddels op stapel en zal medio oktober van de persen rollen en vanaf dan ook
in de bibliotheken beschikbaar zijn. Wat een beetje jammer was van de eerste druk, was dat bij sommige boeken de
bladzijden hebben losgelaten. Uitgeverij Boekenbent stelt een nieuw exemplaar beschikbaar voor elke gedupeerde.
Deze boeken zullen half oktober naar de "slachtoffers" gestuurd worden.
*** ***
 Interview in Pure Fantasy
In het papieren magazine Pure Fantasy stond in nr 26 een fantastisch interview. Alex de Jong,
(fantasy-)auteur en uitgever, praatte met mij over "De mythe van Mellifera". In een gesprek van acht pagina's
hebben we het onder andere over schrijfpassie. Hieronder kunt u klikken op de foto om het hele interview te lezen.
*** ***
+ 'Salon du livres' klik hier voor een verslagje van een Franse boekendag
In augustus heb ik voor het eerst van mijn leven deelgenomen aan een "Salon du livres". Een boekendag. In Frankrijk blijken, zeker in de zomer, op bijna alle weekdagen en ook in het weekend, dergelijke boekendagen te zijn. Auteurs gaan massaal op tournee en ontmoeten zo hun lezers. Ik was blij verrast dat de organisatie van een nabijgelegen stad mij uitnodigde om aanwezig te zijn. Dat ik niet in het Frans vertaald ben, vonden ze geen enkel probleem. Er werden nog meer buitenlandse auteurs uitgenodigd en zo zou het een (bescheiden) internationale Salon du livres worden.
En wat voor een dag! In een sportzaal stond een tafeltje voor mij gereserveerd in de buitenlandsectie. De buitenlandse auteurs leken extra in de watten gelegd te worden en een lieve dame bleef ons de rest van de dag van drankjes en hapjes voorzien die andere auteurs zelf moesten gaan pakken. We voelden ons bijna eregasten en werden in het praatje van de burgemeester dan ook allemaal apart bij naam genoemd.
Gelukkig stond ik niet op de buitenmarkt want het was over de 35 graden en binnen was het tenminste nog iets koel. En zo stalde ook ik mijn werk uit te midden van zo'n zestig collega's. Met velen van hen heb ik gepraat over schrijftechnieken, de Franse schrijverswereld (toch best verschillend van de Nederlandse) en hebben we gelachen, gegeten en gezongen, want er was een auteur die zijn boeken begeleidde met gitaarmuziek.
Als ik volgend jaar weer gevraagd word, zal ik graag de uitnodiging accepteren.
 
***
***
Interview in the S-word
Waren er in mei in een interview door Evelien van Steenis al dertien vragen met een S aan mij
gesteld, een paar maanden later werd ik geïnterviewd door haar collega Anoushka Rood. Dit keer voor de rubriek
Successtory. In dit interview weer eens heel andere vragen dan in andere interviews.
Lees hier het volledige artikel De S van succes in the Sword
*** ***
+ Bijenfestival 2 september 2012, klik hier naar een mooie dag in het Griftpark van Utrecht
Op 1 september was ik zoals hierboven gesteld bij een prijsuitreiking op Manuscripta in Amsterdam, de dag erna was ik aanwezig op het Bijenfestival georganiseerd door de stichting Stuifmeel. Op deze dag werd er aandacht besteed aan het nijpende probleem van de verdwijnende honingbijen en mijn boek "De mythe van Mellifera" over bijensterfte mocht daarop natuurlijk niet ontbreken
De organisatie had wat minder sponsors dan verwacht waardoor het festival een bescheiden uitstraling had. Desalniettemin heb ik een enorm gezellige dag gehad, mede doordat Aad en Pauline van Adrianomusica het feest kwamen opluisteren met hun muziek. Aangezien zij alle muziekgenres beheersen was er voor iedereen wel een favoriet nummer. Van Adrianomusica is de muziek achter de boektrailer van "Zonder poespas naar de tapas".
De andere reden dat het zo gezellig was, is dat veel lezers en vrienden de moeite hebben genomen me te komen opzoeken op het festival. Sommigen hadden er een rit van twee en een half uur enkele reis voor over, waardoor ik me bijzonder gevleid voelde. Iedereen superdank voor jullie hartelijke ondersteuning.
Maar goed dat ik die zondagmiddag nog niet wist wat ik op maandagochtend wel hoorde. Gelukkig maar, anders was ik die zondag gelijk naar huis gegaan.
 
 
***
***
+ Klik hier voor een column over de terugreis naar Frankrijk
Ik had namelijk tegen mijn achterblijvende vriendje nog zó gezegd: 'Je mag géén gevaarlijke dingen in je eentje doen als ik er niet ben. Niet met de kettingzaag spelen, niet op ladders klimmen, geen hout met een bijl hakken, niets. Ik herhaal, GEEN GEVAARLIJKE DINGEN DOEN. Alleen maar achter je pc zitten.' En geloof me, zelfs dat is niet veilig, ik ken mijn vriendje.
Hij heeft ook bijna helemaal braaf naar me geluisterd, alleen wilde hij een autochassis van ruim 150 kilo in zijn eentje verplaatsen. Netjes had hij zijn veiligheidsschoenen aangetrokken (Draag altijd beschermenden kleding, zei een instructievideo ooit) en begon met tillen.
Om een lang verhaal kort te maken, moest hij het chassis even ergens op laten rusten en aangezien het "ietsjes" misging, besloot hij dat zware chassis dan maar op zijn werkschoenen met stalen neuzen te zetten. Goed plan, alleen kon hij nu niet meer bewegen. Echter, en dit kan alleen maar een man doen, trekt hij zijn voeten uit zijn schoenen om op zijn sokken, OP ZIJN SOKKEN (dat geloof je toch niet?), het chassis verder te verplaatsen. En ja, toen landde die 150 kilo staal op zijn voet.
Wilde hij de dokter bellen, had hij zijn leesbril niet bij de hand om het nummer te lezen. En om nu het hele huis onder te bloeden was ook weer zo wat. (Trouwens kloosterplavuizen bijten wit uit van bloed dat door katten wordt opgelikt. We hebben nu heel unieke, wit gestippelde patronen in de keuken) Dus dan maar 112 gebeld. In het Frans legde hij uit dat ze bij een wit huis met zwarte poort moesten zijn.
Ta-tuu-ta-tuu, brandweerauto kwam aanrijden (In Frankrijk is de brandweer de ambulance) en … reed gewoon ons huis voorbij, hup zo het bos in. Telefoon ging, de 112-dame. 'De brandweer kan uw huis niet vinden. (Hoe moeilijk kan het zijn in een dorp waar maar 4 huizen staan, waarvan er maar 3 bewoond zijn) Als u de brandweer voorbij hoort komen, moet u het even zeggen. Wat zegt u, zijn ze al langs gereden? Ze zijn op zoek naar een witte poort. Wat zegt u? O wit huis, zwarte poort. Jaja.' Zal je met een hartaanval of nog erger daar liggen te wachten op je redders.
Goed, brandweer klimt over het hek wat per ongeluk nog op slot zat, vriendje op brancard naar het ziekenhuis, de hele reutemeteut, gelukkig niets gebroken, wel zowat zijn halve teen eraf. In het ziekenhuis wilden ze hem nog bijna een oor aannaaien i.p.v. zijn teen, en toen hij dat niet wilde, vond de chirurg hem snel op zijn teentjes getrapt, afijn, toen werd alles er weer aangenaaid onder drie verdovingen die niet werkten, maar dat hoorde ik allemaal maandagochtend pas.
Dus ik z.s.m. erna naar huis naar de zielige teen met man. Ergens op de snelweg tussen Parijs en Orléans hoorde ik een doffe "PLOP", gevolgd door "flubberdeflubberdeflubber", gevold door een hard "brrrrrrrrrrrrrr" waarvan de trilling tot in mijn stuur te voelen was en ik gelijk een RSI-arm kreeg. Gelukkig was er een vluchthaventje nabij.
Het verplichte a-modieuze gele veiligheidsvestje aan, rondje auto, jawel, klapband linksachter. Tuurlijk, waarom ook niet. Bij die teen met man waar ik me zorgen om maakte en een lange file die ik net gehad had, kon dit er ook nog wel bij.
Ik wist meteen al dat ík die band niet ging vervangen natuurlijk. Ik weet best hoe dat moet, maar die wielmoeren krijg ik vanzelfsprekend niet los. Gelukkig stond er een bord dat het eerstvolgende benzinestation nog maar 1km was. Uiteraard moet je met een lekke band niet doorrijden, dit om je velg te sparen, maar om me nu voor heel veel geld, (dat je maar weer terug moet zien te krijgen van de verzekering) naar een garage te laten slepen, is ook weer zowat. Een ANWB die je band op de snelweg komt vervangen, kennen ze in Frankrijk niet.
Knipperend reed ik stapvoets door naar het servicestation, wat me nog wat peentjes zweet kostte omdat de vluchtstrook akelig smal werd bij een brug en er bij de afrit naar het benzinestation auto's me achterop kwamen met een zo'n 100km per uur. Gelukkig ging alles nét goed toen een grote vrachtwagencombi hard in de remmen moest.
Hij bracht me wel op een idee. Ik hobbelde door. Niet naar de auto-P, maar naar de vrachtwagen-P. Het was rond halftwee dus les routiers zouden veelal aan de lunch zitten. Inderdaad werd een picknicktafel bezet door stoere mannen. Ik lachte al vriendelijk naar ze, ik had mijn slachtoffers gevonden. Uit de auto gestapt keek ik eens quasidom naar mijn wiel, haalde mijn clip uit mijn haar, even loszwaaien dat haar en hop … er kwamen vier dappere heren aanRENNEN. Ja echt! Heerlijk om niet feministisch te zijn.
Ik mijn hele achterbak uitgeruimd, ik had namelijk tientallen kilo's veganistische drop zonder varken erin over de grens gesmokkeld, en de heren mijn krik en krikslinger gegeven. Was al heel trots dat ik wist waar die lagen in de auto. Echter waar mijn reserveband verstopt zat, had ik niet zo gauw antwoord op, maar de mannen hadden hem zo gevonden.
Toen ging man 1 de auto opkrikken. En heus de krik ging wel omhoog, maar de auto niet. Man 2 nam poolshoogte en toen bleek de krik dwars door mijn auto heen te gaan. Eh, ja, hij is wel bijna 30 jaar oud. Beetje verroest misschien? Dan maar de krik onder de trekhaak, lukte niet. Een andere krik uit de wagen van man 3 moest de oplossing bieden. Helaas die bleek te kort. Yes, size does matters. Man 4, de stoerste vrachtwagenchauffeur haalde zijn krik uit zijn wagen. Een joekel! En toen paste die krik niet onder het autootje. Ja, te lang is ook niet goed. Goede raad was niet zo duur, vier mannen tilden mijn totootje op en ik schoof de krik onder de trekhaak.
Behalve dat een van de heren nog akelig met zijn vinger klem kwam te zitten, en ook hij een bloedspoor achterliet, zat toen de reserveband er met een paar minuten onder. Mijn vertrouwen in de medemens steeg weer met sprongen. Waarmee ik mijn redders hartelijk dankte, maar het aangeboden drankje in het restaurant sloegen ze vriendelijk af. En zo kon ik snel weer door naar de zielige teen met man.
*** ***
Hiermee is een eind gekomen aan deze vierde Rooskleurig, die naar bijna 250 mensen is
verstuurd.
Graag tot de volgende.
Wanneer? Geen idee, wanneer ik weer wat te liegen heb.
Had u graag Rooskleurig 3 willen lezen?
Rooskleurig 2 vergeten?
De première van de Rooskleurig
gemist?
Voor meer informatie over al mijn boeken: www.RoosBoum.nl
Of laat een bericht
achter in het gastenboek.
Heeft u deze nieuwsbrief via iemand gekregen of via de sociale media gevonden en wilt
u hem voortaan rechtstreeks zelf in uw mailbox hebben mail dan naar:
IkWilVoortaanZelfRechtstreeksDieLeukeNieuwsbrief@RoosBoum.nl
Uitschrijven
nieuwsbrief?
Hebt u deze Rooskleurig ontvangen zonder dat u dat wenste of mocht u deze nieuwsbrief
niet meer willen ontvangen in de toekomst, stuur dan een mailtje aan:
| 